گردو  یکی از پرمصرف‌ترین آجیل‌های موجود در آجیل‌فروشی‌ها و فروشگاه‌های ایران است که علاوه بر مصرف به عنوان میان وعده، در آشپزی، تهیه شیرینی و پخت کیک نیز کاربرد فراوانی دارد. گردو  دارای درختی است بزرگ و بومی آسیا می‌باشد؛ البته بزرگ‌ترین جنگل‌های طبیعی درخت گردو در جلال‌آباد، یکی از استان‌های قرقیزستان، قرار دارد. شواهد نشان می‌دهد تاریخ کشت این آجیل حداقل به عراق امروزی و به حدود ۲۰۰۰ سال پیش از میلاد بازمی‌گردد. البته یافته های دیگری دلالت بر قدمت ۸۰۰۰ ساله مصرف گردو  در اروپا را دارد.

خواص گردو از آغاز تاریخ نوشتاری شناخته‌شده‌اند. پرورش نهال‌های این آجیل به یونان باستان باز می‌گردد. درخت گردو پیش از قرون‌وسطی، در اروپا و شمال آفریقا، توسط یونانیان و رومی‌های باستان کشت می‌شد. سپس به انگلستان و آمریکای شمالی راه یافت و در آنجا گردوی انگلیسی نام گرفت. امروزه بزرگ‌ترین تولیدکنندگان گردو چین، ایران و آمریکا هستند. این آجیل در بسیاری از نقاط ایران کاشته می‌شود ولی بیشترین بازدهی آن در ارتفاعات شهرستان بافت، دامنه‌های البرز، خراسان، آذربایجان و دامنه‌های زاگرس است.

گردو پس از رسیدن و خارج شدن از پوسته بیرونی خورده می‌شود. این آجیل در پوسته سخت خارجی محصور می‌باشد و درواقع هسته یا مغز گیاه است که مصرف می‌شود. مغز گردو معمولاً از دو بخش مجزا تشکیل‌شده که توسط پوسته‌ای از هم جدا می‌شوند. این آجیل شامل بسیاری از مواد مغذی و آنتی‌اکسیدان است.