گردو، میوه سنگی، گرد و تک دانه درخت گردو است که معمولاً پس از رسیدن کامل استفاده می‌شود. پس از رسیدن کامل میوه و از بین بردن پوست سبز آن، پوست چوبی چروکیده گردو دیده می‌شود. این پوست معمولاً دو تکه است، هرچند پوست‌های سه یا چهار بخشی نیز می‌توانند وجود داشته باشند. در طی فرآیند رسیدن گردو، پوسته چوبی گردو سخت می‌شود. پوست چوبی، مغز گردو را که معمولاً از دو نیمه تشکیل و با یک پارتیشن جدا شده است، محصور می‌کند. گردو که معمولاً به صورت مغز شده در دسترس است، در یک پوسته نازک قهوه‌ای محصور شده است. این پوست نازک حاوی آنتی‌اکسیدان است. این پوست حاوی آنتی‌اکسیدان‌ها از دانه غنی از روغن در برابر اکسیژن هوا محافظت کرده و در نتیجه از پوسیدگی گردو جلوگیری می‌نماید.

گردو دیر رشد کرده و معمولاً در نیمه بهار از خواب بیدار می‌شود. گردوها مواد شیمیایی را در خاک ترشح می‌کنند تا از رشد پوشش گیاهی رقابا جلوگیری نمایند. به همین دلیل نباید گل‌ها یا باغ‌های سبزیجات را در نزدیکی آن‌ها کاشت.